Na het overlijden van haar babybroertje, wil de zesjarige Dana steeds bij mama op schoot. Ze aait mama en geeft haar kusjes. Zo proberen kinderen vaak op hun eigen, ontroerende wijze het leed van hun ouders te verzachten. Dat doen ze niet alleen omdat ze hun ouders willen troosten maar ook omdat het voor hen niet veilig voelt als papa en mama er emotioneel niet helemaal kunnen zijn voor hen. Het ene kind, zoals Dana, past zich aan en probeert zich zo braaf mogelijk te gedragen en weinig eisen te stellen. Een ander kind kan juist extra stout worden, met hetzelfde doel: het weer veilig maken thuis. Liever een boze mama of papa die moet gaan opvoeden dan een ouder die depressief op de bank ligt.
Soms onttrekt een kind zich zoveel als mogelijk aan de situatie thuis. Zo wil de vierjarige Fenna het liefst elke dag ergens anders zijn, bij oma en opa, bij een vriendinnetje, of naar school. Haar moeder had haar nog een tijdje thuis willen houden toen haar zusje overleed want Fenna was nog niet leerplichtig. Maar Fenna besloot: ‘Ik ga naar school.’ Voor de ouder komt dat soms hard aan maar het kind zou wel eens een wijs besluit kunnen nemen. Uit onderzoeken naar veerkracht blijkt bijvoorbeeld dat kinderen die in moeilijke omstandigheden thuis hun eigen plan trekken, in plaats van voor de ouders te gaan zorgen, vaak de meeste veerkracht ontwikkelen. Met name als er buiten het gezin nog een volwassene is die het kind onder zijn of haar hoede neemt zoals de leerkracht op school, de ouder van een van de vriendjes of een grootouder.
Kinderen mogen hun ouders troosten, daar is niks mis mee. Het wordt anders wanneer ze het ‘grote’ verdriet mee gaan dragen.
Kinderen mogen hun ouders troosten, daar is niks mis mee. Het wordt anders wanneer ze het ‘grote’ verdriet mee gaan dragen. Kinderen hebben hun eigen verdriet omdat ze zich verheugd hebben op de nieuwe baby en omdat ze hun broertje of zusje missen. Het verdriet van de ouders is anders en niet van de kinderen. Kinderen zijn geen troostknuffels, voor hen is het gezond om verdriet en spelen af te wisselen. Het is belangrijk dat ouders troost zoeken voor hun immense verdriet bij leeftijdgenoten en kinderen daarmee de kans geven op hun eigen kinderlijke rouw. Dus als ouder in deze omstandigheden goed voor jezelf zorgen is niet egoïstisch maar juist gezond voor de emotionele ontwikkeling van je kinderen. Hoe tegenstrijdig dit ook kan voelen, je bewijst er je kinderen (en jezelf) een dienst mee.